Vanmorgen heb ik, voordat ik aan allerlei andere bezigheden begon, eerst een van de plaatselijke kappers bezocht. Hoewel het knippen in mijn geval een vrij overzichtelijk karwei is moet het toch zo eens in de drie of vier weken even gebeuren. Terwijl ik zat te wachten en van mijn kopje koffie—dat altijd direct wordt aangeboden—genoot, bedacht ik dat de kapsalon een ideale plek zou zijn voor een gijzeling. Het zou een koud kunstje zijn voor een teruggekeerde jihadist of voor een verwarde Zeewoldenaar om binnen te stappen met een al dan niet echt vuurwapen en de drie kapsters en de vier klanten te bedreigen, bijvoorbeeld in ruil voor een geheel verzorgde vakantie in een of andere luxe buitenlands oord.

In feite kunnen zich overal bedreigende situaties voordoen. Gisteren zat ik in Frankrijk in de TGV en later in de Thallys. Er zijn wereldwijd strenge controles voordat je in een vliegtuig kunt komen, maar niemand controleert of je met een verdacht pakketje of een verstopt pistool een snelle trein binnenstapt. Je ziet ook niet veel veiligheidsmaatregelen voordat je met je auto een ferry binnenrijdt. En wie weet wat er allemaal in de kofferbakken van de auto’s zit die op het autodek opeengepakt staan?

Het is natuurlijk onmogelijk om onze omgeving helemaal veilig te maken. Iemand kan het in zijn hoofd halen om de kerkgangers in een volle kerk op zaterdagmorgen te gijzelen, of zelfs een bloedbad aan te richten omdat hij/zij een ernstige grief heeft tegen de kerk of de voorganger. Je kunt gebouwen en evenementen natuurlijk bewaken, als er een reële kans op gevaar bestaat, zoals bijvoorbeeld synagoges soms een tijdlang extra bewaking moeten hebben. En het is soms ook nodig om bepaalde kerkelijke instellingen te beveiligen—zelfs adventistische kerkelijke instellingen. In sommige van die instellingen zijn er zelfs gewapende beveiligers. Maar helemaal veilig wordt het nooit.

Er kan je thuis wat overkomen doordat je een onhandige manoeuvre uitvoert, en zodra je een stap buitenshuis zet of op reis gaat, loeren er talloze gevaren. Je kunt er nooit van uitgaan dat jou niets zal overkomen en er is altijd reden om dankbaar te zijn als je weer veilig thuis bent gekomen en je weer een dag gespaard bent gebleven. Voor wie in God gelooft zal er altijd reden zijn om aan het einde van de dag even ‘dank u wel’ tegen God te zeggen.

Deze week zijn een paar Urker vissers in de buurt van Dover verdronken , nadat er een calamiteit was met hun boot. Op de provinciale nieuwszender TV Flevoland werd daar uiteraard meer aandacht aan besteed dan in de landelijke media. Een detail van het nieuwsbericht van gisteravond was opmerkelijk. Iemand vertelde dat Urker vissers, voordat ze op maandagmorgen in alle vroegte uitvaren, op zondagavond altijd even bij hun naast familie langsgaan om afscheid te nemen. Want je weet maar nooit . . .

Dat heeft wel wat: Er steeds even bij stil staan dat je niet weet wat je zal overkomen. Even afscheid nemen en dan gewoon de volgende dag uitvaren.  Misschien kunnen we wat dat betreft wel wat van de Urker vissers leren.