De overgang van “oud naar nieuw” gaat voor de meesten van ons gepaard met een aantal vaste rituelen. We kijken gespannen naar de klok op ons tv-scherm, wachtend op het moment dat de wijzer bij “12” is aan gekomen, en op dat moment wensen we elkaar een “gelukkig nieuwjaar”. In veel landen gaat het begin van het nieuwe jaar gepaard met het afsteken van vuurwerk. In Nederland bakken en eten we oliebollen en appelflappen.
Maar een vast onderdeel van de eerste dag van het nieuwe jaar betreft de nieuwjaarsboodschappen van staatshoofden en politieke en godsdienstige leiders. Mijn vrouw en ik zorgen ervoor dat we de toespraak van onze koning Willem-Alexander niet missen en dat geldt meestal ook voor de toespraak van de Engelse koningin Elisabeth. Beiden hebben gewoonlijk iets positiefs te melden aan hun ‘onderdanen”. De boodschap van de Nederlandse koning was dit jaar wellicht wat somberder dan anders, maar ik vond zijn nadruk op het belang van het wij-gevoel tegenover het ik-gevoel wel heel betekenisvol. Natuurlijk bleven we ook niet verschoond van hoe de Amerikaanse president de wereld vanuit zijn golf-buitenplaats in Florida beloofde dat het proces om Amerika weer “great” te maken zelfs sneller gaat dan hij aanvankelijk zelf had gedacht.
Ik wil ook op nieuwjaarsdag graag zien en horen hoe de paus de menigte op het plein van de St. Pieter toespreekt en vervolgens zijn zegen urbi et urbi (voor de stad en voor de wereld) geeft. Zoals we konden vermoeden sprak Paus Franciscus vooral over de mensen die in moeilijkheden verkeren, zoals de migranten en de vluchtelingen. En hij raakte ook een van zijn favoriete thema’s—vrede—waarbij hij nadrukkelijk verwees naar de situatie van de Palestijnen en se Syriërs.
Ik bewonder de persoon en de leiderschapskwaliteiten van Justin Welby, de huidige aartsbisschop van Canterbury en de leider van de wereldwijde Anglicaanse Kerk. Hij heeft een moeilijke taak die wel enigszins te vergelijken valt met die van de voorzitter van de wereldwijde Adventkerk. Beiden zijn leiders van een kerk die leden heeft in een groot aantal landen, met een massa verschillende culturen en tradities. En beiden hebben met een aantal problemen te maken, zoals homoseksualiteit en de vrouw in het ambt. In zijn korte toespraak die door de BBC werd uitgezonden sprak Welby over de troostende rol van het geloof als het leven moeilijk is. Hij verwees naar de verschillende terroristische aanvallen in het Verenigd Koninkrijk in 2017 en de enorme brand in het Greenfell Tower appartementencomplex.
Wat mij in de boodschappen van zowel de paus als de aartsbisschop opviel was hoe zij het geloof en de kerk verbonden met de wereld waarin wij leven en met de gebeurtenissen van elke dag op de plekken waar wij wonen. Dat miste ik heel erg in de boodschap van ds. Ted Wilson, de leider van de wereldwijde Adventkerk. Hij verwees naar de goede en de slechte dingen die het jaar 2017 ons bracht, maar zijn belangrijkste wens voor zijn geloofsgenoten voor het nieuwe jaar is dat zij hun aandacht vooral zullen richten op Jezus als hun Hogepriester, die voor ons dienst doet in het hemels heiligdom. Hij citeerde daarbij een paragraaf uit het boek De Grote Strijd van Ellen White, waarin zij de gelovigen aanspoort om de onderwerpen van het hemels heiligdom en het “onderzoekend oordeel” tot het belangrijke onderwerp van studie te maken.
Dat de belangrijkste adventistische leider naar een of meer specifiek adventistische geloofspunten zou verwijzen viel wel te verwachten. Maar het stelde mij toch wel teleur dat hij geen enkele poging deed om een link te leggen tussen het adventistisch geloof en de Adventkerk enerzijds en de wereld van 2018 anderzijds. Ja, adventisten geloven in het komende, eeuwige koninkrijk. Maar het evangelie is ook overduidelijk dat dit koninkrijk nu al, op de een of andere manier, in onze wereld aanwezig is, en dat het een van de meest cruciale aspecten is van ons leven als Christenen dat de waarden van dit koninkrijk in het “hier en nu” van ons dagelijks leven zichtbaar worden.