Daily Archives: Januari 17, 2019

De wegenwacht voor gestrande reizigers

 

Nog maar twee weken geleden betaalde ik mijn contributie voor de Wegenwacht voor het jaar 2019.  Ik vond het best veel geld.  Maar gisteren moest ik concluderen dat het geld goed besteed was.

Vlak nadat ik van het landelijk kerkelijk kantoor wegreed, waar ik aan een bespreking had deelgenomen, kon ik mijn koppeling niet meer gebruiken en lukte het dus niet meer om te schakelen. Ik slaagde erin de auto te laten uitrijden naar een plek waar ik veilig kon staan. Na het keuzemenu van de ANWB te hebben doorlopen, kreeg ik contact met de wegenwacht. Na opgave van mijn lidmaatschapsgegevens was de boodschap dat het een uurtje ging duren.  Maar dat bleek mee te vallen. Binnen twintig minuten was het gele busje al in aantocht. De monteur wist meteen wat er aan de hand was en wist ook meteen dat hij het probleem niet kon verhelpen. Maar ik had geluk. Het wegenwachtbusje bleek een aanhangwagentje te kunnen uitklappen, waarop de twee voorwielen van mijn auto konden staan en de auto zonder problemen kon worden weggesleept. De monteur stelde voor de auto naar mijn garage in Zeewolde te brengen (zo’n 40 km) en mij dan vervolgens thuis af te leveren. Ik ben nog steeds onder de indruk van deze efficiënte en voortreffelijke service.

Onderweg, toen ik naast de monteur in het busje zat, kwamen we in gesprek. Hij vertelde mij dat hij onlangs een pastoor had geholpen. Die pastoor had hem verteld dat hij een boek had geschreven en had hem als dank een exemplaar toegestuurd. Daarop vertelde ik dat hij nu een dominee naast zich had zitten en dat ik ook wel eens boeken schreef. Ik beloofde hem om hem, net als dmijn katholieke collega had gedaan, ook een boek te sturen uit dank voor zijn voortreffelijke hulp. Er gaat dus deze week een exemplaar van een van de bijbelse dagboeken die ik heb geschreven naar hem toe!

Later op die dag dacht ik er opeens aan dat christenen eigenlijk ook een soort wegenwachters moeten zijn—klaar om mensen te helpen die langs de route van hun leven niet meer kunnen schakelen en niet meer verder kunnen. En daarbij denk ik dan vooral aan degenen die op weg zijn gegaan in de richting van het Koninkrijk, maar zijn gestrand en zonder hulp niet verder kunnen. Of, om het nog wat explicieter te maken: Ik denk dan aan allerlei mensen die ik persoonlijk goed ken maar die langs hun geestelijke parcours tot stilstand zijn gekomen. De vraag is dan: Heeft mijn kerk een deugdelijk mechanisme om deze pechgevallen te signalen, de coördinaten te bepalen van waar deze mensen zijn, en een apparaat in beweging te zetten om bijstand te bieden en zo nog iemand op sleeptouw te nemen naar een plek waar aan het probleem kan worden gewerkt? En ben ik voldoende paraat om meteen uit te rukken als dat nodig is?  Misschien kunnen we nog wel wat van de efficiëntie van de wegenwacht-organisatie leren.  (En ik elk geval had mijn wegenwacht-monteur voldoende “people skills” om zich eventueel te kunnen laten omscholen tot een goede pastor.)