Op 7 september vierde de College View Church in Lincoln in de Amerikaanse staat Nebraska haar 125-jarig jubileum. Voor deze kerkgemeente—de grootste in de Mid-American Union—was het een gelegenheid om niet alleen een feestje te bouwen maar ook eens kritisch te kijken naar het verleden. De leiders van deze gemeente waren er heel duidelijk over dat men in het verleden niet-blanken vaak op een verfoeilijke manier behandelde. . Lange tijd mochten zij alleen op het balkon zitten of werd hen zelfs de toegang geweigerd.

Helaas was de situatie in deze gemeente geen uitzondering—en niet alleen in het Zuiden van de Verenigde Staten. En nog steeds blijft het kwaad van het racisme hardnekkig zijn kop opsteken—ondanks deze schuldbekentenis en tal van andere verklaringen waarin erkend werd dat de Adventkerk helaas op veel plaatsen ruimte gaf aan discriminatie en racisme.

Je kunt je natuurlijk afvragen of schuldbetuigingen zoals die van de College View Church veel zin hebben. Moet de huidige generatie in een kerkgemeenschap, of in de maatschappij in het algemeen, excuses aanbieden voor wat een vorige generatie deed? Moeten de jonge Duitsers van nu nog steeds hun spijt betuigen voor wat de generatie van hun grootouders deed? Moet ik me nog steeds schuldig voelen voor de slavenhandel waarmee veel van mijn landgenoten enkele eeuwen geleden veel geld verdienden? Hoe je daar ook over denkt, het is natuurlijk wel belangrijk dat mensen hun geschiedenis kennen en de lelijke dingen van het verleden niet verbloemen.

Dat een Adventgemeente in de VS bij een jubileumviering openlijk betreurt dat zij in het verleden racistisch was is een goed signaal voor veel andere gemeenten—en niet alleen in de Verenigde Staten–waar men zich in het verleden schuldig heeft gemaakt aan discriminatie. Lokale gemeenten doen er goed aan om zo af en toe zichzelf eens de vraag te stellen om er in het verdere, of het meer recente, verleden sprake is geweest van discriminatie. Of dat discriminatie mogelijk nog steeds, al dan niet ondergronds, doorwoekert. Ik denk daarbij aan de relatie met groepen immigranten die zich bij ons hebben gevoegd. Hebben we hen altijd in alle opzichten welkom geheten als onze broeders en zusters? Of hebben we ons soms bedreigd gevoeld en ons superieur gedragen?

Er is een groep die in heel wat Adventgemeenten—ook in Nederland—al dan niet openlijk wordt gediscrimineerd. Ik doel op de LGBTQ-gemeenschap. Op veel plaatsen treffen zij geen ‘veilige’ kerk aan, waar zij echt welkom zijn en waar zij volop mee kunnen doen, zonder dat hun seksuele geaardheid daarbij een hinderpaal is. We zullen moeten accepteren dat er verschillend gedacht wordt over wat de Bijbel precies zegt en bedoelt in teksten die homoseksualiteit veroordelen. Maar we kunnen niet accepteren dat dat dit tot resultaat heeft dat mensen met een niet-heteroseksuele geaardheid worden gediscrimineerd. Aanzienlijke aantallen van hen hebben de kerk de rug toegekeerd, omdat zij geen warme gemeenschap vonden waar zij konden zijn wie ze zijn. Zijn er gemeenten die alle eerlijkheid zouden moeten zeggen: Ja, wij hebben ons ook schuldig gemaakt aan discriminatie. Dat spijt ons oprecht en we zullen er alles aan doen om daar een punt achter te zetten?