Laos

 

[Zaterdagmiddag 15 december] Er staan nog wel wat landen en steden op mijn verlanglijstje—plaatsen waar ik graag eens zou gaan kijken.  Indonesië en Singapore zijn onder andere op dat lijstje te vinden. Te oordelen naar de kaart op het videoschermpje voor me in het vliegtuig van Singapore Airlines ben ik een paar dagen geleden heel dicht bij Indonesië geweest. En ik  heb zowaar een twaalftal uren in Singapore doorgebracht. Jammer dat het zo kort was en dat ik er niets van heb gezien. Ik zag vrijdagmorgen in alle vroegte, plaatselijke tijd, de lichten van de landingsbaan voorbijflitsen en genoot daarna van de luxe van Terminal 2 van Changi Airport. De kamer van het transit hotel waar we tijdens onze stop wat konden bijslapen was geluids- en lichtdicht. Vanuit het restaurant was later in de middag even het komen en gaan van vliegtuigen op een van de landingsbanen te zien. Maar tegen de tijd dat de Airbus van Lao Aviation met bestemming Vientiane opsteeg was het alweer donker geworden. So much for a visit to Singapore.

Singapore was dus niet ons reisdoel.  Mijn  vrouw Aafje en ik zijn uitgenodigd voor een bruiloft in de hoofdstad van Laos. Het is de bedoeling dat ik in de komende week een huwelijk zal bevestigen. Te midden van allerlei boeddhistische tradities wordt ook het christelijke aspect van dit huwelijk benadrukt en daarbij heb ik een taak. De bruidegom is de jongste zoon van vrienden uit Utrecht, de bruid is een Laotiaanse die hij in Laos, waar hij al heel wat jaartjes woont en werkt, heeft ontmoet.  Ik had eerder het voorrecht om ook het huwelijk van zijn vader, die helaas inmiddels is overleden, met zijn moeder te bevestigen, en ook dat zijn oudere broer en diens Maleisische vrouw. Eigenlijk ben ik dus een soort hofpredikant van deze familie.

Inmiddels zijn we in Vientiane, de hoofdstad van de Democratische Volksrepubliek Laos, bezig te bekomen van onze jetlag. We zijn neergestreken in een vriendelijk hotel op een paar honderd meter afstand van de Mekong Rivier. Vanuit onze kamer op de vierde etage kijken we uit op deze fameuze stroom en blikken we op het buurland Thailand dat aan de andere kant van het water ligt. In hetzelfde hotel logeren vrienden uit Amersfoort die ook voor de bruiloft zijn gekomen. Vanmorgen hebben we gezamenlijk per tuktuk een stukje van de stad verkend. Nu zit ik te schrijven op het overdekte terras van het hotel, waar het met zo’n 25 graden Celsius en een blikje cola heel aangenaam toeven is. Aan de overkant van de straat is een boeddhatempel die we ongetwijfeld heel binnenkort wat nader zullen gaan inspecteren.  Onze jetlag en het besef dat het nu de zevende dag is maakt dat we het vandaag rustig houden.  Er is, zo lees ik op het internet, wel een Adventkerk in de stad, maar onze kennis van het Laotiaans is nihil en dus doen we het vandaag zonder kerkgang.

Ik weet niet hoe mijn plaatselijke geloofsgenoten zouden reageren als ze zouden weten dat een Europese Adventpredikant in hun stad verkeert en daar een huwelijk gaat bevestigen. Ik zondig daarmee echter niet tegen de officiële instructies van mijn kerk. De bruidegom heeft een adventistische achtergrond, maar is geen gedoopt lid van de kerk. De bruid komt weliswaar vanuit de boeddhistische traditie, maar heeft door een langdurig verblijf in Frankrijk uitgebreid met de christelijke wereldbeschouwing kennis gemaakt. Volgens de kerkelijke regels kan een Adventistische predikant bij een dergelijke verbintenis dienst doen. Ik heb overigens altijd de mening gehad dat ik graag meewerk als een bruidspaar om een zegen van God op hun huwelijk wil vragen. Een dergelijke wens is altijd mijn voornaamste uitgangspunt geweest. De kerkelijke regelgeving komt pas daarna aan bod.  Ik zie de komende week met spanning tegemoet. De feestelijkheden duren in totaal een drietal dagen en daarbij ontmoet ik wellicht tradities waarbij ik vanuit mijn persoonlijke levensovertuiging vraagtekens zet. Ik hoop echter dat ik door mijn aandeel ertoe mag bijdragen dat de God die ik ken positief voor het voetlicht mag komen.