Daily Archives: Augustus 31, 2011

De keizerpinguïn en het kindermeisje

 

De keizerpinguïn Happy Feet is op dit moment onderweg naar het Zuidpoolgebied. Hij was een aantal maanden geleden de weg totaal kwijtgeraakt en was, sterk verzwakt, in Nieuw-Zeeland terechtgekomen. Daar hebben dierenvrienden zich over hem (of is het: haar?) ontfermd en vervolgens heeft de dierentuin van Wellington hem verzorgd. Na een bootreis van vier dagen zal hij dan weer terugzijn in zijn natuurlijke habitat. Aan het avontuur van Happy Feet hangt inmiddels een prijskaartje van zo’n 30.000 euro.

 

Terwijl de dierentuin van Wellington de pinguïn weer oplapte, zwom orka Morgan rond in een bassin van het Dolfinarium in Harderwijk. Ruim een jaar geleden was Morgan meer dood dan levend aangetroffen in de Waddenzee. Nu, vele tienduizenden euro’s later, is er een dispuut gaande over de toekomstige bestemming van onze orka. Voorlopig heeft de rechter er een stokje voor gestoken dat hij (zij?) naar een Spaanse dierentuin verhuist. Volgens sommigen moet Morgan weer de kans krijgen om in zijn  oorspronkelijke omgeving terug te keren. Anderen beweren juist dat Morgan dan maar weinig overlevingskansen zou hebben. Inmiddels is zelfs de staatssecretaris zich met het probleem gaan bemoeien—zo las ik gisteren in de krant.

 

Op 6 september werd de 9-jarige Jelte uit Biddinghuizen (Flevopolder) bij een vechtpartij ernstig gewond. Hij raakte in coma en uiteindelijk zeiden de artsen dat Jelte in zijn vegetatief-comateuze staat zou blijven.  De ouders hadden echter gehoord van een zuurstoftherapie in de VS die mogelijk hulp zou kunnen bieden. Er werd een grootscheepse geldinzamelingsactie op touw gezet. Jelte kon daardoor geruime tijd in de VS worden behandeld. Dat heeft veel goeds gedaan. Hij is inmiddels weer thuis en gaat nog steeds langzaam vooruit. Dat alles dank zij de meer dan honderdduizend euro steun die gulle donoren hebben overgemaakt.

 

Tussen alle gruwelijke berichten uit Libië viel één bericht me deze week vooral op. In de badkamer van de villa van een van Khadaffi’s zonen werd een Ethiopisch kindermeisje aangetroffen. Sheweyga Mullah kon het gelukkig nog navertellen dat ze enkele malen door mevrouw Alinah, de vrouw van Hannibal Khadaffi, met kokend water was overgoten nadat ze weigerde het kind dat aan haar zorg was toevertrouwd middels een pak rammel tot stilte te brengen. Haar brandwonden waren zo ontstoken geraakt dat er zelfs maden uitkropen. Voor het kindermeisje is inmiddels hulp geregeld en zij zal het, zij het met veel blijvende littekens, overleven.

 

Het is fantastisch dat er hulp geboden wordt bij dit soort tragische gebeurtenissen die dieren, maar ook mensen, overkomen en dat op dergelijke kritieke momenten moeiten noch kosten gespaard worden.  Maar er komen toch ook wel wat cynische gedachten bij me boven. Ja, Happy Feet kan weer terug naar het Zuidpoolgebied en Morgan heeft ook weer een nieuwe toekomst.  Maar hoe staat het met die miljoenen dieren die dagelijks het loodje moeten leggen, omdat we ze zo nodig in kiloknallers moeten verwerken, of omdat hun leefmilieu vervuild is, of omdat zeeën overbevist worden, enz. enz.? Veel mensen die met vertederde blik naar Happy Feet en Morgan kijken, trekken zich van al dat grootschalige dierenleed vaak maar bitter weinig aan.

 

Het is fijn dat het zoveel beter gaat met Jelte en dat Sheweyga de behandeling kan krijgen die zij nodig heeft.  Het is geweldig dat er mensen zijn die zich hun lot aantrekken. Maar hoe staat het met de tienduizenden geestelijk en lichamelijk gehandicapten die in Nederland in het kader van de bezuinigingen straks veel minder zorg kunnen krijgen dan tot nu toe? En hoe moet dat met die tienduizenden mensen in Libië die weduwe of wees zijn geworden, of die tijdens de revolutie van de laatste zes maanden een arm of been zijn kwijtgeraakt, of erger? Zullen er genoeg mensen en instanties zijn die zich ook hun lot aantrekken?

 

Wat is dan de conclusie? Is het zinloos om in bepaalde uitzonderlijke gevallen uitzonderlijke hulp te bieden? Nee, verre van dat. Dit soort ‘reddingsdaden’ zijn signalen die mensen eraan herinneren: Er gebeuren heel veel nare dingen. Maar we kunnen er wat aan doen. Als we dat willen. Maar dit soort signalen worden pas echt zinvol als het vervolgens individuen en instanties ertoe aanzet om ook te vechten voor structurele veranderingen en voor grootschalige zorg voor mensen die dat nodig hebben—ook voor al degenen die anoniem blijven. Dat vereist meer dan een gebaar, op een moment dat we door een tragisch ‘geval’ emotioneel worden geraakt. Dat vraagt om een levenshouding, om politieke en religieuze keuzes, om andere prioriteiten. Het vereist dat degenen die het goed hebben bereid zijn een stukje van hun welvaart in te leveren, opdat ook anderen het beter kunnen krijgen. Dat valt ook voor mij, besef ik, niet mee. Maar toch is dat wel de essentie van het christen-zijn, lijkt me.