Dit jaar komt er in ons huis geen kerstboom, want we gaan de
kerst vieren bij onze zoon en zijn gezin in Zweden. (Hij zal inmiddels zijn
boom wel uit het bos hebben gehaald). Maar toch komt er wel wat kerstversiering
om in de aanloop tot de feestdagen wat kerstsfeer in huis te hebben en daar is
mijn vrouw al druk mee bezig. Vandaag zal waarschijnlijk ook de eerste aanzet
worden gegeven voor het kerstkaartenritueel. Ik neem aan dat we ook dit jaar
wel weer zo’n 150 kaarten zullen versturen. Dat doen we op de ouderwetse
manier: kaarten, al dan niet in een envelop, die per KPN worden verzonden.
E-kaarten sturen is natuurlijk wel milieuvriendelijker en goedkoper, maar ik
vind dat toch maar niks. Een beetje moeite mag een kerstkaart wel kosten. En
een beetje geld moet je er ook wel voor over hebben. [Maar dat is een
persoonlijke mening en binnenkomende e-kaarten worden in dank ontvangen!]

Ik houd van de kerstsfeer. Ik heb ook deze week tijdens mijn
wekelijks verblijf van enkele dagen in België, weer genoten van de fantastische
feestverlichting in de Brusselse binnenstad. Maar tegen het kerstkaartenritueel
zie ik, eerlijk gezegd, altijd nogal op. Toen ik in de jaren negentig de
secretaris was van de Trans-Europese Divisie (de regio waartoe de Nederlandse
Adventkerk behoort), was mijn afdeling verantwoordelijk voor het uitzenden van
de kerstkaarten. Weliswaar hoefde ik het werk dat daaraan verbonden is niet
zelf te doen, maar ik had wel te maken de eindeloze discussies die gepaard
gingen met het uitzoeken van de kaart, de redactie van de tekst die erop
gedrukt moest worden en de vraag welke categorieën mensen wel of geen kaart
zouden ontvangen. Toen ik later gedurende een aantal jaren in het Nederlandse
kerkelijke kantoor werkte, was het al niet anders (misschien zelfs een graadje
erger). Volgende week gaan de kaarten die we vanuit het Belgische kantoor
sturen op de post. Daar is de selectie van de kaart en de keuze van de tekst
wat gemakkelijker gegaan en kan ik, naar ik aanneem, volstaan met het tekenen
van enkele honderden kaarten. Ja, je bent voorzitter, of je bent het niet.

Naast het kerkelijk ritueel is er dan ook het
privé-gebeuren. Gelukkig zorgt mijn vrouw daar grotendeels voor, maar al met al
zal ik blij zijn als het weer achter de rug is, want er zijn toch wel enkele
dagen mee gemoeid.

Maar het heeft allemaal ook zijn positieve kant. Want er
kunnen weer rode linten op tenminste drie of vier deuren in de woonkamer en de
hal worden gespannen, waaraan de kerstwensen die binnenkomen kunnen worden
gespeld.  En al die kaarten die familie,
vrienden, buren en goede kennissen ons toesturen te zien geeft een warm gevoel.

Ja, misschien blijft het toch wel een goede traditie om
elkaar zo eens in het jaar een kaartje te sturen met de beste wensen.  Soms is dat nog de enige ragfijne band die er
met sommige vrienden of kennissen is. Ik zal dus de komende week, zonder al te
veel te mopperen, mijn aandeel in het kaartenritueel proberen te leveren. Als
je op ons lijstje staat en een kaart vanuit Zeewolde ontvangt, weet dan dat het
een wens is die weloverwogen aan je is gestuurd, omdat we de band die we met je
hebben willen bestendigen. Mocht je geen kaart krijgen, dan niettemin straks
goede feestdagen gewenst en geniet maar alvast van de kerstsfeer.