Soms vragen mensen zich af: Wat is nu in vredesnaam het nut van al dat bloggen? Hoeveel mensen schrijven een blog? Het zijn er inmiddels wereldwijd vele miljoenen. Wie leest al dat geschrijf  nou? En dan is er natuurlijk nog de niet onbelangrijke vraag: Wie houdt het vol om elke week (of vaker) een nieuwe blog af te scheiden?

 

Ik luisterde gisterend, terugkomend van de preekbeurt in Gouda, naar een programma op BNR radio. Ik hoop dat vrome adventisten me dat niet al te zeer euvel zullen duiden dat ik dat op de dags des Heren deed. Ik heb nu eenmaal op mijn autoradio geen mogelijkheden om naar Hope Channel te luisteren en ik had ook geen cd’s met stichtelijke muziek in het handschoenenkastje liggen. Hoe dan ook: ik kwam, toen ik op voorkeuzetoets zes drukte in een programma terecht dat gewijd was aan ‘bloggen.’ Een of andere bedrijfsdeskundige legde uit waarom het zo goed is als mensen binnen een bedrijf het virus van het bloggen oplopen en vasthouden. Het is positief als mensen hun werk leuk genoeg vinden om erover te vertellen. De deskundige vertelde over een middelgroot bedrijf waar een actief pro-blog beleid wordt gevoerd en de werknemers op allerlei manier worden aangemoedigd een blog bij te houden. Men vindt dat heel goed voor het bedrijf en voor de werknemers zelf.  Men gaat er daarbij natuurlijk wel van uit dat kennelijk de sfeer binnen dat bedrijf zo goed is en men het werk zo leuk vindt dat men er graag over wil praten en dat men het vertrouwen kan hebben dat de blog-inhoud overwegend positief zou zijn.

 

Een paar dagen geleden las ik de nieuwe blog van mijn collega Nab (www.bert132.web-log.nl). Het was even stil geweest op zijn site (kennelijk was hij nog erg moe van de vierdaagse waaraan hij dapper met zijn zoon had meegedaan). Jammer dat een andere blog, van een emeritus-collega, momenteel niet meer zo frequent verschijnt. Maar ik blijf het in de gaten houden: http://kcvanoossanen.web-log.nl, want je weet maar nooit of de geest weer vaardig wordt. En natuurlijk volg ik, net als velen, de wekelijkse blog van ds. Wim Altink, die zich sinds bijna twee jaar zorgen mag maken over al die dingen die ik nu mag vergeten (www.adventist.nl).

 

Wat doen dominees nu de hele dag? Een blog is het middel bij uitstek om de mensheid daarover voor te lichten. Anders gezegd: het verkleint de afstand tussen voorgangers en hun gemeenteleden. Mensen willen tegenwoordig nu eenmaal graag weten hoe andere mensen leven en werken. En waarom ook niet?

 

Dat het leven van een dominee er in werkelijkheid anders uitziet dan ik ooit dacht, heb ik in de loop van mijn arbeidzame leven wel ontdekt. Als jongetje van vijf dacht ik dat dominee-zijn heel relaxed was. Wij woonden toen op een dorp in Noord-Holland. Mijn opa woonde bij ons in en was bevriende geraakt met de plaatselijke hervormde dominee. In het daarvoor geschikte seizoen gingen ze samen bijna dagelijks vissen. Die herinnering bepaalde geruime tijd het beeld dat ik had van het geestelijk ambt: een baan met veel vrije tijd! Ik weet nu wel beter.

 

Ik roep dus mijn collega’s op om te gaan bloggen: Je zult verbaasd staan over het bereik van je blog. De mensen die je ‘dient’ willen graag weten wie je bent, wat je doet, ja ook welke detectives je leest, welk inspirerend boek op je nachtkastje ligt, waar je je boos over maakt en waar je blij van wordt—en waarom je heel soms een lange luie dag even niets doet. Als je begint met je blog, laat het me dan weten. Je bent dan bij voorbaat verzekerd van een trouwe lezer.